Ewolucja węża

Pomimo iż Austrii nie uważano za potencjalny cel ataków terrorystycznych, to w latach 70. doszło do pewnych incydentów, które zmroziły władze i przyspieszyły działania prewencyjne. Pierwszy z nich miał miejsce w 1973 roku, gdy grupa palestyńskich terrorystów z organizacji El Saika (Orły Rewolucji) wzięła za zakładników małżeństwo żydowskie i austriackiego celnika. Sprawę rozwiązano bez rozlewu krwi, lecz zelektryzował on społeczeństwo. Kolejne zagrożenie przyszło ze strony niesławnego terrorysty Szakala - Ilicza Sancheza Ramireza, zwanego również Carlosem. Grupa pod jego dowództwem zaatakowała 21 grudnia 1975 roku spotkanie szefów państw OPEC, odbywające się w Wiedniu. Terroryści wzięli ponad 60 zakładników i zażądali samolotu. Przetrzymywane osoby zwolniono dwa dni później bez rozlewu krwi dzięki mediacjom algierskiego prezydenta Houari Boumédienne.

Jednak bezpośrednim powodem powstania specjalnej jednostki policji Austrii było zapewnienie bezpieczeństwa Żydom migrującym z Rosji przez terytorium Austrii do Izraela. W 1973 roku wyodrębniono spośród żandarmerii oddział o nazwie Gendarmerieeinsatzkommando Bad Vöslau. W 1978 jednostce nadano oficjalną nazwę GEK (Gendarmerieeinsatzkommando) i zasięg ogólnokrajowy, włączając ją pod jurysdykcję ministerstwa spraw wewnętrznych Austrii. Swoją obecną nazwę, czyli EKO (Einsatzkommando) Cobra zawdzięcza emitowanemu w Austrii w latach 70. popularnemu serialowi "Mission: Impossible", który w tym kraju był znany pod tytułem "Kobra, übernehmen Sie". GEK na EKO Cobra oficjalne przemianowano dopiero w 2002 roku.

Siedziba Einsatzkommando Cobra znajduje się w Dolnej Austrii (Wiener Neustadt), jako centrum administracyjne i szkoleniowe. Pozostałe wydziały istnieją w Wiedniu, Grazu, Linzu i Innsbrucku, a małe biura terenowe rozmieszczono w Klagenfurcie, Salzburgu i Feldkirch. Każdy dział składa się z czterech zespołów, a każde biuro terenowe z dwóch. Taka struktura umożliwia rozmieszczenie jednostek w dowolnym miejscu w Austrii w mniej niż 70 minut, w pełni przygotowanych i gotowych do każdego zadania. 1 kwietnia 2013 r. EKO Cobra została włączona do nowo utworzonej Dyrekcji ds. Operacji Specjalnych - DSE (Direktion für Spezialeinheiten). Organizacja ta służy jako połączone dowództwo dla jednostek o zadaniach specjalnych austriackiej policji federalnej.

O miejsce w EKO Cobra może ubiegać się każdy funkcjonariusz austriackiej policji federalnej. Procedura selekcji składa się z badań lekarskich, testów psychologicznych i intensywnych testów fizycznych. Po pomyślnym ich ukończeniu nowi rekruci przechodzą sześciomiesięczne specjalistyczne szkolenie - w tym strzeleckie, taktyczne, dla kierowców, linowe, walkę wręcz, zajęcia językowe itp. Po nim rekruci mogą dalej specjalizować się w takich dziedzinach, jak spadochroniarstwo, nurkowanie, materiały wybuchowe czy snajperstwo.

Kły kobry

Uzbrojenie EKO Cobra stanowią produkty przede wszystkim rodzimych producentów, uzupełniane o sprawdzone konstrukcje zagraniczne. Naturalnym wyborem wydaje się zatem wyposażenie operatorów w pistolety Glock 17 produkcji austriackiej. Glock 17 i jego odmiany to koń roboczy nie tylko austriackich czy europejskich jednostek policji i wojska. Broń od wielu lat jest uważana za złoty standard (choć nie bez mankamentów), według którego konstruuje się współczesne pistolety. Glock 17 zasilany jest amunicją kaliber 9x19 mm, z pudełkowych magazynków o pojemności 17 nabojów. Pistolety operatorów Cobry zazwyczaj wyposażone są w oświetlenie taktyczne Glock Tactical Light, w wersjach z lub bez laserowego wskaźnika celu oraz wybrane modele latarek TLR firmy Streamlight. Model 17 jest czasem uzupełniany odmianą kompaktową Glock 19 oraz tzw. subkompaktową, czyli Glock 26. Pistolety są łatwiejsze do skrytego przenoszenia i standardowo wyposażone w magazynki mniejszej pojemności, lecz w razie potrzeby mogą być zasilane z magazynków od Glocka 17, w tym modeli o zwiększonej pojemności. Na wyposażeniu jednostki znajdują się również wersje treningowe tych pistoletów, zabarwione na niebiesko, korzystające z treningowej amunicji FX.

Niezwykle ciekawą odmianą pistoletu Glock jest model 18/18C, który - jak podają niektóre źródła - powstał właśnie na życzenie jednostki EKO Cobra w 1986 roku. Broń zbudowano na podstawie konstrukcji Glock 17, wyposażając go w tryb ogania automatycznego, dającego teoretyczną szybkostrzelność 1200 strzałów na minutę. Z racji szybkostrzelności wyposaża się go w magazynki o pojemności 33 sztuk. Broń skonstruowano w ten sposób, by uniemożliwić szybką "przeróbkę" siostrzanego modelu 17 do standardu 18. Szczegółem pozwalającym odróżnić model 18 od 17 jest umieszczony po lewej stronie zamka selektor ognia pozwalający na sprawne przełączanie trybów ognia. Glock 18 występował również w wersji 18C charakteryzującej się wycięciem w górnej części zamka oraz portingiem lufy działającymi na zasadzie kompensatora osłabiającego odrzut i podrzut broni. Pomimo swojej legendy, broń jest niezwykle rzadkim okazem i nie ma wystarczających materiałów na to, by kiedykolwiek została użyta w linii przez operatorów EKO Cobra. Pomimo prób nie przyjęła się również w innych specjednostkach na świecie. Jednym z powodów wydaje się fakt, iż broń w trybie automatycznym jest trudno kontrolować, a przeprowadzane próby dowiodły, iż może być jedynie używana przez doświadczonych strzelców po odpowiednim przeszkoleniu. Lepszym wariantem - powszechnie stosowanym na świecie - okazało się użycie w to miejsce klasycznych pistoletów maszynowych.

Ciekawą i rzadko spotykaną konstrukcją w rękach operatorów jednostek specjalnych jest pistolet maszynowy APC (Advanced Police Carabine) 9 produkcji szwajcarskiej firmy B&T, zaprezentowany pierwszy raz szerszej publiczności w 2011 roku. Broń w arsenale EKO Cobra zastąpiła w 2014 roku między innymi inne szwajcarskie pistolety maszynowe Steyr TMP. Zasilana jest amunicją kaliber 9 mm Para, z dwurzędowych pudełkowych magazynków o pojemnościach 15, 20, 25 i 30 nabojów z magazynków zapożyczonych od wyżej wspomnianego pistoletu maszynowego TMP. Broń wykonano zgodnie z najnowszymi technologiami, skorzystano - w dużej mierze - z polimerów, z których wykonano rozdzielne komory zamkową i spustową, które połączone są za pomocą dwóch pinów (kołków). APC 9 działa w oparciu o zasadę wykorzystania odrzutu zamka swobodnego. Pistolety maszynowe APC wyposażono również w hydrauliczny bufor redukujący odrzut oraz wydłużający żywotność części wewnętrznych mechanizmów broni. Manipulatory umieszczono po obu stronach broni, umożliwiając operowanie nią strzelcom lewo i prawo ręcznym. Samo ułożenie wyżej wspomnianych przełączników jest zbliżone do tego, jakie można znaleźć w platformach AR15, co może być znaczące przy wyborze szwajcarskiego produktu przez instytucje korzystające z wyżej wymienionych amerykańskich konstrukcji. Kolejnym z amerykańskich elementów w APC 9 jest moduł spustu zaadoptowany również z platformy AR15. Zabieg ten pozwala na proste dostosowanie broni do preferencji odbiorcy końcowego, korzystając z gotowy rozwiązań komercyjnych, firm takich jak choćby Geissele Automatics oferującej doskonałe spusty zarówno jedno- jak i dwuoporowe. Zespół spustu może być szybko wymieniony i dostosowany do pracy z innymi popularnymi magazynkami pistoletowymi, w tym Glock i Sig Sauer P320/M17. Zapewne między innymi ta cecha spowodowała, iż APC 9 w wersji K została niedawno przyjęta przez US ARMY i USAF jako broń typu Persona Defence Weapon (PDW).

APC 9 wyposażono w szyny montażowe w standardzie Picatinny na grzbiecie broni, jak i na łożu, dzięki czemu można ją wyposażyć w szerokie spektrum akcesoriów, w tym w celowniki elektrooptyczne, laserowe wskaźniki celu, oświetlenie taktyczne oraz dodatkowe chwyty wspomagające kontrole broni. Modele APC 9 w służbie EKO Cobra wyposażono między innymi w kolby rurowe typu Foldable Visor Helmet Stock w miejsce standardowych, teleskopowych - umożliwiające pracę z bronią operatorom noszącym hełmy z przyłbicami balistycznymi. Operatorzy Cobry wyposażają swoje APC zazwyczaj w szwedzkie celowniki kolimatorowe Aimpoint CompM4 i M5 oraz oświetlenie taktyczne Inforce WML. EKO Cobra ma naturalne na wyposażeniu również "niebieską" wersję treningową broni, wykorzystującą barwiącą amunicję FX.

Podstawowym karabinkiem szturmowym austriackich policjantów z EKO Cobra są sprawdzone karabinki bull pup Steyr AUG, znane w nomenklaturze wojskowej jako STG 77A3. Myli się jednak ten, kto myśli, iż jest to stary dobry AUG z leciwym już nieco celownikiem optycznym Swarovski 1.5X. Wersja, która jest na wyposażeniu Cobry, to zmodernizowany karabinek z krótką 16-calową lufą, wyposażony w szynę montażową MIL STD 1913 w miejscu wspomnianego wyżej celownika optycznego, na froncie broni, pod kątem 45 stopni oraz pod lufą. Karabinki EKO Cobra w najnowszym wydaniu występują w ukompletowaniu z celownikami kolimatorowymi Aimpoint CompM4 i M5, czasem z odłączaną przystawką powiększająca x3 lub x6 - również produkcji Aimpoint oraz modułami laserowych wskaźników celu firmy Rheinmetall. Niektórzy z operatorów decydują się na wyposażenie karabinków w lunety biegowe o małym, zmiennym przybliżeniu (LPVO) produkcji Swarovski Optik. Dla stabilności operowania bronią, operatorzy często wyposażają ją w składane chwyty przednie izraelskiej firmy FAB Defence.

Karabinki AUG powstały w 1978 roku i od tego czasu znalazły się w służbie wojsk i policji wielu krajów, w tym - oprócz Austrii - Australii, Nowej Zelandii czy Turcji. Karabinek zasilany jest amunicją 5.56x45mm NATO, pobieraną z pudełkowych magazynków o pojemności 30 lub 42 nabojów. Z racji konstrukcji w systemie bull pup, jak przy wszystkich tego typu konstrukcjach, możliwe jest zastosowanie dłuższych luf przy jednoczesnym zachowaniu w miarę kompaktowych rozmiarów broni. Karabinki AUG produkuje się z lufami 508 mm (20 cali), 407 mm (16 cali), 350 mm (13.8 cala) 621 mm (24.4 cala - karabinek wsparcia HBAR), 420 mm (16.5 cala). W 2021 roku jednostka EKO Cobra pozyskała 150 kompletów karabinków STG 77A3 zasilanych nabojem .300 Blackout (7.62x 35 mm). Amunicja .300BLK oferuje lepsze parametry balistyczne przy zastosowaniu w broni z krótką lufą oraz tłumikiem dźwięku w porównaniu do standardowej natowskiej amunicji pośredniej 5,56x45mm. Niewątpliwą jej zaletą jest to, iż ze względu na swoje wymiary, może być ładowana do magazynków, z których podawana jest amunicja 5,56.

Podstawowym wyposażeniem snajperów EKO Cobra jest kolejny austriacki produkt firmy Steyr Manlicher (Steyr Arms) – karabin wyborowy SSG 08. Wywodzi się on bezpośrednio z legendarnego, niezawodnego karabinu Scharfschützengewehr 69. Swoją premierę miał w 2008 roku i powstał jako modyfikacja modelu SSG 04 A1. W karabinie SSG 08 uwzględniono między innymi uwagi, jakie do poprzednika mieli użytkujący go funkcjonariusze EKO Cobra.

Broń to klasyczny karabin powtarzalny, funkcjonujący w oparciu o ślizgowo-obrotowy zamek czterotaktowy. Może być zasilany amunicją .243 Win, .308 Win, .300 Winchester Magnum oraz dalekodystansową .338 Lapua Magnum. Podawana jest ona z 10,8- lub 6-nabojowych magazynków – w zależności od zastosowanej amunicji. Karabiny dostępne są z lufami w trzech długościach - 508 mm (20 cali) .243 Win., .308 Win., 600 mm (23,6 cala) .243 Win., .308 Win., .300 Win. Mag., 690 mm (27,2 cala) .300 Win. Mag., .338 Lap. Mag. Karabin wyposażono w nowoczesną osadę z duraluminium, na której w przedniej sekcji umieszczono punkty montażu odcinków szyn Picatinny. Kolba składa się na lewą stronę i jak ma to miejsce we wszystkich nowoczesnych konstrukcjach wyborowych, regulowana jest we wszystkich możliwych zakresach oraz posiada chowany monopod. Karabin, jak na nowoczesną konstrukcję przystało, korzysta również z wymiennego, regulowanego chwytu pistoletowego produkcji izraelskiej firmy TDI Arms. SSG 08 z arsenału EKO Cobra najczęściej występuje w ukompletowaniu z celownikami optycznymi austriackiej firmy Kahles – głównie modelem K624i 6–24x56 na montażu szwedzkiej firmy Spuhr oraz dwójnogiem firmy Versa Pod montowanym do trzpienia w przedniej dolnej części łoża.

EKO Cobra wyposaża również swoich operatorów w broń gładkolufową, służąca zazwyczaj do forsowania wejść do budynków i pomieszczeń. W tym przypadku wybór padł na włoski produkt firmy Benelli - model M4 Super 90. Włoska strzelba stała się popularna na świecie głównie dzięki zwycięskiemu kontraktowi na samopowtarzalną strzelbę dla USMC - M1014 JSCS. Wersja dla EKO Cobra wyposażona jest w krótszą, 14-calową lufę, regulowaną, składaną teleskopowo kolbę - taką jak w amerykańskim odpowiedniku - mechaniczne przyrządy celownicze typu ghost ring, oraz szynę Picatinny pod optykę, na której od czasu do czasu można dostrzec celownik kolimatorowy. Strzelba działa w oparciu o system krótkiego skoku tłoka o nazwie A.R.G.O. (Auto Regulating Gas Operated). System zbudowany jest z dwóch równoległych tłoków umieszczonych tuż przy komorze nabojowej, tak aby gazy pobierane do rozpoczęcia cyklu przeładowania były pod jak najwyższym ciśnieniem i jak najwyższej temperaturze. Jest kilka zalet takiego rozwiązania. Po pierwsze siła działająca na układ, nawet przy zastosowaniu relatywnie słabego naboju, umożliwia pewne działanie. Po drugie dzięki temu, że gazy prochowe są tak gorące, pozostawiają znacznie mniej brudu i osadów. Po trzecie, takie rozwiązanie techniczne samoczynnie reguluje potrzebną ilość gazów do poprawnego zadziałania broni. Broń zasilana jest z magazynka rurowego o pojemności 5 nabojów (12/70).