Niemieccy kontrterroryści

Najbardziej znaną jednostką policyjną Republiki Federalnej Niemiec jest niewątpliwie powstała w 1973 roku (data osiągnięcia gotowości bojowej) GSG9. Jednostkę utworzono w następstwie fiaska, jakim była próba uwolnienia jedenastu izraelskich sportowców, wziętych jako zakładników przez palestyńskich terrorystów podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium, we wrześniu 1972 r. Pierwszym dowódcą jednostki został doświadczony oficer Ulrich Wegener, a jedną z najsłynniejszych akcji GSG9 była operacja Magiczny Ogień. Wtedy to, w nocy z 17 na 18 października 1977 r. uwolniono zakładników z pokładu samolotu Boeing 737 Landshut Lot 181, porwanego przez palestyńskich terrorystów.

GSG9 składa się z 3 podstawowych podgrup i kilku podgrup wspomagających:

• 1./GSG9 – grupa przeznaczona do realizacji zadań na lądzie, takich jak odbijanie zakładników, ochrona obiektów i osób, neutralizacja i aresztowania osób szczególnie niebezpiecznych, działania rozpoznawcze i snajperskie;
• 2./GSG9 – grupa do działań morskich, realizująca zadania takie jak odbijanie porwanych statków, czy opanowywanie platform wiertniczych;
• 3./GSG9 – grupa do działań powietrznych, której zadania obejmują atak z powietrza, spadochroniarstwo i działania z helikopterów. Liczy ok. 50 osób;
• grupy wspomagające: jednostka techniczna, jednostka serwisowa, jednostka szkoleniowa.

Podstawową bronią krótką funkcjonariuszy GSG9 są pistolety Glock 17 kalibru 9 mm, głównie modele czwartej generacji (Gen 4). Broń jest wyposażona zazwyczaj w oświetlenie taktyczne (między innymi modele GTL produkcji Glock) i przenoszona w amerykańskich kaburach Safariland, które są światowym "złotym standardem" wśród akcesoriów tego typu. Pistolet zasilany jest z pudełkowych, dwurzędowych plastikowych magazynków mieszczących w podstawowej odmianie 17 nabojów.

W rękach policjantów z grupy można również dostrzec pistolety maszynowe MP5 zasilane amunicją 9x19mm NATO w różnych wersjach (A5, SD3, PDW) z szeroką gamą akcesoriów, w tym z celownikami holograficznymi Eotech 552 oraz oświetleniem taktycznym Surefire. Broń ta w wersji SD jest często wybierana jak broń funkcjonariuszy działających w środowisku wodnym. Pistolety MP5 produkcji Heckler & Koch trafiły do rąk niemieckich policjantów w 1966 roku, a szerszej publiczności dały się poznać jako broń operatów brytyjskiego SAS użyta przeciwko palestyńskim terrorystom podczas operacji Nimrod 5 maja 1980 w Londynie. Broń przez lata poddawana była modyfikacjom, poprzez między innymi dodanie nowych typów łoża, w tym z szynami montażowymi RIS lub interfejsem MLok, lub Hkey oraz bardziej ergonomicznych kolb, m.in. modeli ułatwiających operowanie bronią przy użyciu maski gazowej oraz hełmów z ciężkimi przyłbicami balistycznymi. MP5 z powyższymi modyfikacjami znajduje się w arsenale GSG9 oraz opisywanej w dalszej części artykułu jednostki SEK.

Na wyposażeniu jednostki znajdują się również pistolety MP7, którym szerzej przyjrzymy się w sekcji poświęconej jednostkom SEK.

Karabinek, jakim najczęściej posługują się operatorzy GSG9, to zasilany nabojem 5,56x45mm NATO HK G36 - przede wszystkim w wersji C, czyli "Commando". Karabinki zazwyczaj wyposaża się w celowniki elektrooptyczne pozwalające prowadzić szybszy, precyzyjny ogień na bliższych dystansach. Najpopularniejszym wyborem jest celownik Eotech model 552 lub Aimpoint COMPM4. Wśród celowników z przybliżeniem na karabinach operatorzy najwcześniej montują produkty Elcan (model Spectre DR 1-4) czy Trijicon (ACOG). Karabinki G36C są zazwyczaj wyposażane w ulepszone kolby (model) umożliwiające strzelcowi pracę na broni w masce przeciwgazowej, ochronnikach słuchu i hełmie z przyłbicą balistyczną. Kolby są składane na bok i mają stalowo-polimerową konstrukcję oraz demontowaną bakę. Standardem w jednostkach specjalnych policji jest również wyposażanie broni w oświetlenie taktyczne (zazwyczaj modele firmy Surefire) i moduły celownicze zawierające laserowe wskaźniki celu. Tak jest i w przypadku GSG9 i ich G36, na których można dostrzec latarki Surefire oraz moduły LAM firm Rheinmetall oraz najnowsze amerykańskie moduły NGAL produkcji L3 Harris.

Dłuższe odmiany G36K są również wykorzystywanie jako broń wsparcia przez strzelców wyborowych i snajperów. Wtedy najczęściej karabinek wyposaża się w celownik ze zmiennym przybliżeniem (wspomniany wyżej Elcan Spectre DR 1-4), tłumik dźwięku B&T Rotex oraz dwójnóg firmy Harris.

Jeśli jest taka potrzeba i sytuacja wymaga "wytrycha balistycznego", do akcji wchodzi strzelba gładkolufowa Benelli M4 Super 90 kaliber .12 w krótkiej odmianie z lufą długości 14 cali oraz teleskopowo składaną, regulowaną kolbą. Broń wyposażona jest między innymi w szyny picatinny montowane w miejsce czółenka. W zależności od potrzeb strzelbę wyposaża się między innymi w oświetlenie Surefire oraz celowniki holograficzne Eotech.

Do realizacji zadań snajperskich jednostka używa karabinów G28 kalibru 7,62x51mm NATO, czyli zmodyfikowanej odmiany HK417. Na zdjęciu można zaobserwować G28 wyposażone w lunety Schmidt & Bender/Heckler & Koch 3-20x50 PMII oraz z zamontowanymi na lunetach celownikami kolimatorowymi Aimpoint Micro. Karabiny w stosunku do starszych wersji różnią się między innymi ulepszoną, w pełni regulowaną kolbą, powiększonym kabłąkiem, dającym możliwość operowania bronią w grubych rękawicach oraz przekonstruowanym łożem. W użyciu pozostają też starsze odmiany HK417 w tym wersje z krótkimi 13-calowymi lufami, wyposażone w lunety biegowe o relatywnie niskim powiększeniu. Taka broń wykorzystana jest do zadań parasnajperskich, takich jak osłona oddziałów naziemnych z pokładu helikoptera. Karabiny często wyposażane są w tłumiki dźwięku B&T serii Rotex.

Do zadań snajperskich wymagających broni o większym zasięgu jednostka GSG9 pozyskała powtarzalne karabiny wyborowe DSR-1 w wersji wytłumionej, wyposażone w lunety Schmidt & Bender o powiększeniu 3-12 x 50. Karabiny DSR-1 to broń produkcji niemieckiej. Nazwa DSR to skrót powstały z pierwszych liter nazwisk założycieli firmy (Dieterle, Schneider, Reuter). Skrót ten też oznacza angielską nazwę karabinu — Defensive Sniper Rifle. Karabin DSR-1 zaprojektowano do użycia z silnym nabojem .338 Lapua Magnum (8,6x70mm), który ostatnimi laty zyskuje co raz więcej zwolenników oraz wypiera w arsenałach sił specjalnych wojskowych, jak i policyjnych naboje kalibru 7,62x51mm NATO oraz .300 Winchester Magnum (7,62x 67mm). Ciekawostką jest to, iż karabiny DSR-1 są przystosowane do strzelania amunicja wielu kalibrów w tym wyżej wspomnianymi 7,62 mm x 67 (.300 Winchester Magnum) oraz 7,62x51mm NATO (.308 Winchester). Karabin zbudowany jest w układzie bull-pup, co oznacza umiejscowienie magazynka za komorą spustową i chwytem pistoletowym broni. Amunicja podawana jest z pudełkowych magazynków o pojemności 5 nabojów (7,62x51mm) lub 4 nabojów (.338LM oraz .300WM). Warto wspomnieć, iż karabiny DSR-1 w pierwszej kolejności trafiły do jednostek snajperskich Präzisionsschützenkommandos podległych jednostkom SEK, których uzbrojenie będzie omówione w dalszej części artykułu.

Karabinem snajperskim, którego również używa jednostka GSG9, jest francuski PGM Précision. Broń powstała w 1993 roku a jej działanie opaerte jest o konstrukcje klasycznego czterotaktowego zamka ślizgowo-obrotowego. Broń występuje w różnych kalibrach w tym 7,62x51mm NATO, .338 Lapua Magnum i .50BMG. Karabiny zazwyczaj wyposaża się w lunety marki Schmidt & Bender.

Specjalne grupy zadaniowe

Jednostki Spezialeinsatzkommando – SEK oraz ich mobilny odpowiednik MEK, to grupy policyjne działające w każdym z 16 landów niemieckich. Pierwsza jednostka SEK powstała w 1974 w Północnej Nadrenii Westfalii. Jednostki MEK (Mobile Einsatzkommando) ściśle współpracują z SEK, specjalizując się głównie w działaniach wywiadowczych, szybkich aresztowaniach oraz walce z przestępczością zorganizowaną. Wymagania stawiane kandydatom do jednostek MEK są podobne, choć mniej restrykcyjne, niż te stawiane funkcjonariuszom SEK. Z racji natury swych działań funkcjonariuszy MEK często widzi się "w cywilu". MEK jest również odpowiedzialny za ochronę osobistą najwyższych urzędników państwowych, w tym prezydenta i ministra spraw wewnętrznych.

Z racji organizacji oraz liczebności, wyposażenie strzeleckie w jednostkach SEK jest nieco bardziej różnorodne, niż ma to miejsce w przypadku GSG9. Choć niektóre modele pistoletów czy karabinków pokrywają się.

W kaburach funkcjonariuszy SEK znajdziemy poza Glockiem 17 również pistolety HK VP9 (SFP9) kalibru 9x19mm. Pistolet jest odpowiedzią koncernu Heckler&Koch, na coraz częściej pojawiające się na runku pistolety bezkurkowe. Pistolet zasilany jest z dwurzędowych, metalowych magazynków pudełkowych kompatybilnych ze swoim bezpośrednim poprzednikiem, czyli pistoletem HK P30. SFP9 charakteryzuje się mnogością modeli (dostępne są między innymi wersje compact, z przedłużoną lufa oraz przystosowane do montażu optyki tzw. Optics Ready) oraz możliwością dostosowania chwytu do preferencji strzelca za pomocą wymiennych nakładek bocznych oraz tylnych. HK VP9 występują z szeroką gamą spustów (LEM, DA, DAO), w konfiguracji z bezpiecznikiem lub bez oraz ze zwalniaczem magazynka umieszczonym w kabłąku (tzw. styl europejski) lub po bokach chwytu jak ma to miejsce w większości współczesnych konstrukcji strzeleckich. W arsenale SEK znaleźć również można bezpośredniego poprzednika pistoletu SFP9, czyli P30, których 30 tysięcy znajduje się w magazynach niemieckiej policji federalnej.

Wśród pistoletów maszynowych poza opisanym powyżej MP5 w rękach funkcjonariuszy SEK można również dostrzec model HK MP7 zasilany charakterystyczną rzadko używaną amunicją 4,6x30mm. Broń charakteryzuje przede wszystkim niska masa i wymiary (1,6 kg, 540 mm z rozłożoną kolbą). Historia MP7 sięga jeszcze poprzedniego wieku, gdy koncern HK zaprezentował swój pomysł na zyskujące coraz więcej zwolenników modele broni klasy PDW (Personal Defence Weapon), której prekursorem był belgijski FN Herstal z modelem P90. Pierwszymi użytkownikami MP7 byli niemieccy komandosi z KSK (Kommando Spezialkräfte), do których broń trafiła w 2001 roku. Te pistolety maszynowe zasilane są z 20- lub 40-nabojowych magazynków, a ich szybkostrzelność sięga 950 strzałów na minutę. Najnowsze odmiany MP7 wyposażone są w zestaw szyn montażowych (w miejscu składanego chwytu przedniego) oraz ergonomiczne kolby umożliwiające pracę z bronią w maskach przeciwgazowych.

Poza opisanym w dziale GSG9 HK G36C, w rękach funkcjonariuszy SEK można dostrzec między innymi karabinki kalibru 5,56x45mm Haenel MK556. Broń dzieli wiele wspólnych cech z konkurencyjnym HK416. Działa tak, jak odpowiednik z Oberndorfu w oparciu o mechanizm krótkiego skoku tłoka. Broń Haenela w 2020 roku wygrała nawet przetarg na nowy karabinek dla Bundeswehry, lecz za sprawą protestu firmy Heckler&Koch dotyczącego naruszenia przez tą pierwszą praw patentowych przetarg anulowano.

Kolejną ciekawą i niezbyt często spotykaną konstrukcją strzelecką w rękach niemieckich policjantów są karabinki serii SCAR produkcji belgijskiego FN Herstal. W rękach operatorów SEK/MEK można dostrzec zarówno wersję zasilaną nabojem pośrednim 5,56x45mm NATO, jak i wersję zasilaną nabojem karabinowym 7,62x51mm NATO. Karabiny powstały w 2004 na specjalne zamówienie amerykańskiego dowództwa operacji specjalnych USSOCOM, lecz ich kariera w stanach jest dosyć ograniczona. W Europie karabinków używają między innymi belgijskie siły zbrojne oraz, co ciekawe, w 2010 roku pojawiły się one w rekach funkcjonariuszy ówczesnego Biura Ochrony Rządu RP.

HK416 to broń, której nie mogło zabraknąć w tym zestawieniu. W rękach niemieckich funkcjonariuszy SEK/MEK najczęściej widywane są karabinki w wersji A5 z lufami 11 cali w kolorystyce FDE. Konstrukcja HK416 to wspólny projekt amerykańskich sił specjalnych (CAG/Delta Force) oraz niemieckiego producenta broni Heckler&Koch. Broń powstała w 2004 roku jako próba ulepszenia karabinków M4 użytkowanych szeroko przez amerykańskie siły specjalne. HK416 czerpie z ergonomii amerykańskiej platformy AR15 oraz niezawodności niemieckich podzespołów, w tym między innymi z tłoka o krótkim skoku znanego z G36. Karabinki HK416 w różnych wariantach używane są w wielu krajach świata, w tym USA, Francji, Norwegii oraz Polsce.

W arsenale SEK/MEK znalazła się również konstrukcja zdobywająca ostatnimi laty coraz więcej zwolenników, często rozważana jako następcą HK416, mianowicie karabinek SIG Sauer MCX. Broń pojawiła się w jednostkach SEK w 2017 roku celem zastąpienia mających za sobą lata świetności egzemplarzy pistoletów maszynowych MP5. Karabinki zasilane są nabojem kalibru 5,56x45mm NATO lub po szybkiej wymianie lufy, mocniejszym nabojem .300 Blackout (7,62x35mm). Broń jest niejako kolejnym krokiem w ewolucji platformy AR15. Łączy ze sobą ergonomię karabinków AR15, część rozwiązań z HK416 (krótki skok tłoka) oraz innowacyjne rozwiązania konstrukcyjne zespołu ruchomego i powrotnego zamka, które pozwoliły na skrócenie konstrukcji, oraz zwiększenie modułowości systemu. MCX ma między innymi możliwość szybkiego odłączania lufy oraz kolby wraz z prowadnicą. SIG Sauer MCX znajduje się na wyposażeniu niektórych amerykańskich i brytyjskich wojskowych jednostek specjalnych oraz londyńskiej Metropolitan Police.

Akcesoria, w które wyposażona jest broń SEK/MEK, to pełne spektrum najnowszych celowników elektrooptycznych, takich producentów jak Aimpoint, Eotech czy Elcan, oświetlenia taktycznego marek Surefire i Streamlight oraz modułów laserowych wskaźników celu rodzimego Rheinmetall, jak i producentów amerykańskich. Dominującym dostawcą lunet do karabinów wyborowych i snajperskich jest niemiecki Schmidt&Bender oraz amerykański NightForce.

Powyższa analiza wyposażenia strzeleckiego jednostek specjalnych niemieckiej policji prezentuje obraz dobrze wyposażonych funkcjonariuszy z bronią i oporządzeniem najwyższej światowej klasy. Niemcy, mający dobrze rozwinięty sektor zbrojeniowy, jedynie w minimalnym stopniu korzystają z konstrukcji strzeleckich spoza swojego kraju.