Potrzeby powstania jednostki, znanej obecnie jako National Task Force (ze szwedzkiego Nationella insatsstyrkan - NI) należy szukać w 1986 roku, kiedy to po zabójstwie premiera Szwecji Olofa Palme powołano dwie komisje państwowe do oceny zdolności Szwecji do zwalczania terroryzmu. Wskutek prac komisji rząd nakazał Szwedzkiemu Zarządowi Policji zorganizowanie w 1990 r. „sił gotowości do walki z terroryzmem” (Beredskapsstyrkan motterroryzm) w ramach władz policyjnych hrabstwa Sztokholm.

Wkrótce nazwę grupy zmieniono na Nationella Insatsstyrkan, a prawo do podejmowania decyzji o użyciu jednostki przekazano szwedzkiemu Krajowemu Zarządowi Policji. Po decyzji parlamentu Królestwa Szwecji z 2002 r. NTF została przeniesiona z władz policyjnych hrabstwa Sztokholm do krajowej policji kryminalnej (Rikskriminalpolisen). W związku z reorganizacją policji od 2015 roku NTF podlega Departamentowi Operacji Krajowych.

Nadrzędnym zadaniem NTF jest interwencja w przypadku wyjątkowo trudnych lub zagrażających życiu sytuacji przestępczych, takich jak terroryzm i sytuacje związane z zakładnikami. Do głównych zadań jednostki należy zwalczanie terroryzmu, ratowanie zakładników, rozpoznanie specjalne, aresztowania wysokiego ryzyka, operacje morskie, negocjacje w sytuacjach kryzysowych, wzmocniona ścisła ochrona osobista oraz zabezpieczanie dowodów w sytuacjach złożonych lub wysokiego ryzyka.

Jednostka prowadzi także zadania interwencyjne w miastach lub obszarach znajdujących się poza obszarem odpowiedzialności wzmocnionych regionalnych grup zadaniowych policji (Piketen) w Sztokholmie, Göteborgu i Malmö, które są zbyt skomplikowane, aby mogły sobie z nimi poradzić jednostki z regionów niemetropolitalnych.

NTF brała i bierze udział w operacjach międzynarodowych w roli doradczej, ponadto jej funkcjonariusze regularnie wspierają komórki ochrony osobistej szwedzkiej służby bezpieczeństwa za granicą, wystawiając do służby zespoły CAT (Counter Assault Teams). Operatorów NTF rozmieszczano również na pokładach statków szwedzkiej straży przybrzeżnej uczestniczących w kierowanej przez UE (Frontex) operacji „Tryton” w związku z kryzysem migracyjnym, gdzie pełnili funkcję grupy abordażowej.

Organizacja i selekcja

Na czele NTF stoi dowódca, którego wspiera szereg podległych koordynatorów oraz kadra doświadczonych funkcjonariuszy. NTF dzieli się na 8 sekcji: Alpha, Bravo, Charlie, Delta, Echo, Fox (snajperska), Golf (snajperska) i Hotel (płetwonurkowie).

Jednostka rekrutuje operatorów co dwa lata. Aby zakwalifikować się do służby w NTF, wnioskodawca musi ukończyć szkolenie policyjne: trwające dwa i pół roku (w tym okres próbny) lub musi mieć za sobą minimum 4 lata ciągłej służby w wojsku, straży przybrzeżnej lub służbie celnej.

Kandydaci, którzy spełniają podstawowe wymagania, są następnie poddawani testom wytrzymałości fizycznej i psychicznej w ciągu dwóch dwudniowych okresów. Po pomyślnym ukończeniu pierwszego etapu kandydaci zostają zaproszeni do wzięcia udziału w wyczerpującym 10-dniowym kursie selekcyjnym w terenie, pod koniec którego pozostaje średnio 6-10% kandydatów, którzy następnie przechodzą do trwającego około 7 miesięcy kursu szkoleniowego dla operatorów. Kandydaci, którzy nie pełnią jeszcze funkcji funkcjonariuszy policji, przechodzą przyspieszone, intensywne szkolenie policyjne trwające około 18 miesięcy (w tym 6-miesięczny okres próbny), aby przed przystąpieniem do szkolenia operatorów uzyskać odznakę funkcjonariusza policji.

Operatorzy NTF pełnią służbę na pełen etat, co jest ważną informacją, gdyż w początkach istnienia jednostki policjanci pracowali w niej przez dwa tygodnie, po czym następowały dwa tygodnie regularnej pracy w policji. Większość operatorów ma również za sobą służbę wojskową, a od niedawna możliwe jest bezpośrednie składanie wniosków o przeniesienie ze służby w siłach zbrojnych do NTF. Około 50 proc. codziennej służby poświęcone jest szkoleniu, a pozostałe 50 proc. to misje gotowości i misje operacyjne. Jednostka wykonuje około 100 misji operacyjnych rocznie. NTF ściśle i aktywnie współpracuje z wojskiem, ma wsparcie lotnicze śmigłowców UH-60 Black Hawk Sił Powietrznych oraz regularnie szkoli się ze swoim wojskowym odpowiednikiem SOG. NTF prowadzi również aktywną współpracę z kilkoma równoważnymi jednostkami w Europie za pośrednictwem sieci antyterrorystycznej ATLAS, zwłaszcza z innymi jednostkami nordyckimi, takimi jak duńska AKS i norweska Delta. W operacjach morskich NTF jest wspierana przez Straż Przybrzeżną, operując między innym z pokładów łodzi półsztywnych typu RHIB.

Broń operatorów NTF

Broń NTF to naturalnie konstrukcje strzeleckie najwyższej światowej klasy, choć nie są to modele, które często można dostrzec wśród podobnych jednostek.

I tak, podstawowym pistoletem szwedzkiej jednostki jest Sig Sauer P226 zasilany amunicją kalibru 9 mm. Broń jak na dzisiejsze standardy wydaje się nieco archaiczna, choć wymieniony model ma za sobą chwalebną służbę choćby w legendarnych oddziałach specjalnych amerykańskiej marynarki wojennej Navy SEALs.

Pistolet, w przeciwieństwie do nowych konstrukcji strzeleckich, ma całkowicie metalową konstrukcję, a jedyne polimerowe elementy to okładziny chwytu. Amunicja podawana jest z dwurzędowych magazynków pudełkowych o pojemności od 15 do 20 naboi. Broń w nowszych wersjach wyposażono między innymi i w szynę akcesoryjną dającą możliwość montażu oświetlenia taktycznego. W przypadku Sigów NTF są to latarki TLR6 formy Streamlight wyposażone dodatkowo w moduł laserowego wskaźnika celu. Broń zazwyczaj występuje w ukompletowaniu podstawowymi, mechanicznymi przyrządami celowniczymi, choć operatorzy NTF, podążając za światowymi trendami, czasem wyposażają ją w mini-kolimatory RMR produkcji amerykańskiej firmy Trijicon. Pistolety zazwyczaj przenoszone są w kaburach amerykańskiej firmy Safariland.

Tak jak w przypadku pistoletów, podstawowa broń długa operatorów NTF to również klasyka, lecz w niecodziennym wydaniu. Policjanci używają karabinków M6 produkcji amerykańskiej firmy LWRC International, LLC (Land Warfare Resources Corporation). Broń oparta jest na konstrukcji karabinka M4, z którym ma 80% wspólnych części, jednakże nazwa modelu „M” nie jest oznaczeniem wojskowym Stanów Zjednoczonych. Podobnie jak najbliższy nieamerykański konkurent, HK416, M6 działa w oparciu o ruch samoregulującego tłoka gazowego o krótkim skoku – konstrukcji uważanej za bardziej niezawodną w stosunku do tradycyjnego systemu bezpośredniego odprowadzania gazów na suwadło (DI – Direct Impingement) autorstwa Eugena Stonera. Taka konstrukcja układu zapobiega kontaktowi uwięzionych gazów z zamkiem lub komorą zamkową broni, zmniejszając nagrzewanie się broni zwłaszcza w trybie auto i zapobiegając nadmiernemu osadzaniu się na elementach wewnętrznych. Upraszcza to konserwację broni w terenie i poprawia niezawodność. Lufa M6 o standardowej długości mierzy 16,1 cala i posiada gwintowanie o skoku 1:7”. Broń występuje z lufami o długościach 10,5”, 12,7”, 14,7” i 18” (dostępne dla wybranych modeli), przy czym policjanci z NTF wybrali model z lufą 14,7 cala. Amerykańska broń w przeciwieństwie do HK416 ma mniej niestandardowych części, co sprawia, że jej modyfikacje i tuning częściami i akcesoriami dostępnymi na rynku są łatwiejsze.

M6 szwedzkich policjantów wyposaża się w laserowe wskaźniki celu an/peq15 produkcji L3 Harris, oświetlenie taktyczne Surefire Scout oraz szwedzkie celowniki kolimatorowe Aimpoint Micro T2, które bywają uzupełnianie przystawkami powiększającymi (X3 lub X6) również produkcji Aimpoint. Broń wyposażona jest również w wysokiej jakości tłumiki dźwięku firmy ACC (model M4-2000) oraz Surefire (Model SOCOM556-RC2). Oba modele charakteryzują się możliwością szybkiego demontażu z lufy karabinków. Na wyposażeniu NTF znajdują się również treningowe, niebieskie wersje wymienionych tłumików. Karabinki M6 wyposażono w jeszcze jedno ciekawe i pożyteczne akcesorium mianowicie adaptery The Law Tactical Folding Stock Adapter- umożliwiające składanie kolby broni na bok. Umożliwia to wygodniejszy transport karabinka, lecz w położeniu złożonym, uniemożliwia prowadzenie ognia. M6 zazwyczaj kompletowane są akcesoriami firm Magpul oraz Ergo.

Na wyposażeniu NTF znajduje się również większy brat M6, karabin LWRC REPR (Rapid Engagement Precision Rifle) kalibru 7.62×51mm NATO (występuje również w kalibrze 6.5mm Creedmoor). Karabin zbudowany jest na platformie AR-10, posiada dwuoporowy spust firmy Geissele SSA-E 2 oraz komponenty firmy Magpul oraz B5. Producent wyposaża broń w standardzie w 4-portowy hamulec wylotowy oraz obustronną dźwignię przeładowania. REPR występuje z lufami o długościach 20”, 16.1” lub 12.7” oraz skoku gwintu 1:10. Lufy są kute na zimno i azotowane. LWRC REPR tak jak model 5,56 do działania używa systemu tłoka gazowego o krótkim skoku. Amunicja podawana jest z 20 nabojowych magazynków pudełkowych w standardzie SR25/AR10. Producent gwarantuje skupienie na poziomie poniżej 1 MoA.

Na końcu warto zaznaczyć, iż karabinów i karabinków LWRC używa również szwedzka wojskowa jednostka specjalna SOG (Särskilda operationsgruppen).

Sekcje snajperskie NTF w swoich zadaniach wykorzystują znane również w Polsce doskonałe karabiny wyborowe Sako TRG M10 kalibru .338 Lapua Magnum (8,6x70mm). TRG M10 jest karabinem wielokalibrowym z możliwością szybkiej wymiany lufy i zamka. Pozwala to na wybór naboju, którym zasilany jest karabin. W zależności od sytuacji i preferencji bron może być zasilana amunicją 7,62x51mm NATO, .260 Remington, .338 Lapua Magnum,.300 WinMag, 6.5mm Creedmoor. Amunicja podawana jest z odłączanych, pudełkowych magazynków pojemności od 7 do 11 sztuk w zależności od stosowanego naboju. Lufa karabinu jest kuta na zimno ze stali nierdzewnej a komora zamkowa i spustowa oraz łoże ze stali chromowo-molibdenowej i aluminium. Górna szyna montażowa pod optykę może być wykonana ze skosem 20 lub 30 MoA. Lufę karabinu wieńczy gwint metryczny M18x1, na który mogą być nakręcone hamulec wylotowy lub tłumik dźwięku. Skuteczny zasięg broni to 1500 metrów dla kalibru .338 Lapua Magnum.

Operatorzy NTF, jak również wyżej wspomnianej jednostki SOG w swoich zadaniach wykorzystują oporządzenie czołowych światowych producentów, w tym mundury i kamizelki taktyczne (plate carrier) Crye Precision, hełmy balistyczne Ops Core wraz z montażami noktowizorów Wilcox, systemy łączności Invisio oraz kabury Safariland.