W ramach zaktualizowanej wersji Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego, w siatce bezpieczeństwa znalazło się 19 zidentyfikowanych zagrożeń. Mamy do czynienia (zgodnie z kolejnością pojawiania się w Planie) z problemem: powodzi, epidemii, skażeń chemicznych, zakłóceń funkcjonowania systemów i usług telekomunikacyjnych, zakłóceń w systemach energetycznych, paliwowych, gazowych a także z problemem silnego mrozu i intensywnych opadów śniegu, huraganów, pożarów wielkopowierzchniowych, epizootii (występowanie zachorowań na chorobę zakaźną wśród zwierząt na danym terenie), epifitozy (masowe występowanie na określonym terenie i w określonym czasie zachorowań roślin), katastrofy morskiej, suszy oraz upałów, skażeń radiacyjnych, zbiorowych zakłóceń porządku publicznego, zdarzeń o charakterze terrorystycznym, zakłóceń w funkcjonowaniu sieci i systemów informatycznych oraz działań hybrydowych.

Jednocześnie autorzy zmian wskazali, że nowa wersja planu jest zdecydowanie lepiej przygotowana do działań w obrębie zdarzeń, które nie zostały zidentyfikowane. Wszystko dzięki modułowości Krajowego Planu Zarządzania Kryzysowego, pozwalającej na bardziej elastyczną formę działania. KPZK podzielony został na dwie części. W części „A” skupiono się na działaniach realizowanych na rzecz minimalizacji ryzyka wystąpienia sytuacji kryzysowej. Tym samym obejmuje ona zadania realizowane przez organy administracji publicznej w dwóch pierwszych fazach zarządzania kryzysowego, a więc fazie zapobiegania oraz przygotowania. Część  „B” skupia uwagę na działaniach administracji po wystąpieniu kryzysu i zawiera rozwiązania stosowane podczas kolejnych faz czyli reagowania oraz odbudowy.

W Planie wyszczególniono ponad 190 modułów, które obejmują szerokie spektrum działań realizowanych przez Prezesa Rady Ministrów, każdego ministra kierującego działem administracji rządowej, szefów ABW i AW, wojewodów oraz dyrektora Rządowego Centrum Bezpieczeństwa (RCB). Każdy moduł to zestawienie szczegółowych przedsięwzięć i sposobu ich realizacji. Moduły te pogrupowano w katalogi, których gospodarzem jest konkretny minister lub wojewoda.

Podejście modułowe do planowania zostało przetestowane i sprawdziło się podczas przygotowań do Turnieju Euro w 2012 roku, Światowych Dni Młodzieży i Szczytu NATO w Warszawie w 2016 r. Jest ono bardziej uniwersalne – ten sam moduł może być wykorzystany przy różnych zagrożeniach, np. moduł „Zapewnienie bezpieczeństwa sanitarno-epidemiologicznego na terenie kraju” może być wykorzystany zarówno przy zagrożeniu powodzią, epidemii, jak i zdarzeniu terrorystycznym.

Plan został także rozszerzony o nowe Standardowe Procedury Operacyjne obejmujące: organizację ewakuacji obywateli polskich spoza granic kraju, ostrzeganie i alarmowanie wojsk oraz ludności cywilnej o zagrożeniu uderzeniami z powietrza oraz organizację medycznego mostu powietrznego w przypadku wystąpienia zdarzenia masowego. W KPZK znalazły się też procedury dotyczące  problemu przekraczania granic państwa przez wojska sojusznicze w celu pobytu lub tranzytu.

Krajowy Plan Zarządzania Kryzysowego (KPZK) jest dokumentem planistycznym, przygotowanym przez Rządowe Centrum Bezpieczeństwa we współpracy z ministerstwami, urzędami centralnymi i województwami w oparciu o ustawę o zarządzaniu kryzysowym. Został opracowany w szczególności na potrzeby Prezesa Rady Ministrów i Rady Ministrów. Jest dokumentem wyjściowym w procesie planowania cywilnego na szczeblu centralnym i wojewódzkim. Pierwsza edycja Planu powstała w 2010 roku, wtedy był to KPRK – Krajowy Plan Reagowania Kryzysowego. KPZK, zgodnie z ustawą o zarządzaniu kryzysowym, jest aktualizowany nie rzadziej niż raz na dwa lata, jednak również wtedy, gdy w wyniku uruchomienia procedur zostanie stwierdzona potrzeba wprowadzenia korekty bądź uzupełnienia danej procedury a także w przypadku zmiany aktów prawnych mających znaczenie dla funkcjonowania KPZK.

RCB/JR